بخار تمام فضاي حمام را گرفته بود و عملا آن را به يك سوناي بخار تبديل كرده بود. شير هاي آب گرم باز بودند. شر شر آب صداي پچ پچ خفه اي را كه از سوي ديگر حمام مي آمد، خفه مي كرد. دنيس كه تازه وارد حمام شده بود، از اين وضع خيلي كرد اما با اين حال ساكت ماند. شبح دو نفري كه در انتهاي حمام ايستاده بودند نظرش را جلب كرده بود. ابتدا فكر كرد ممكن است دو تا از بچه از اين حقه استفاده كرده باشند تا مدتي دور از چشم ها خلوت كنند اما به نظر مي رسيد كه اشباح هر دو متعلق به پسر باشند و از آن گذشته هيچ كدوم حركتي نمي كرد و كاملا ثابت ايستاده بودند.
دنيس آهسته به طرف آنها حركت كرد. پايش را روي زمين مي كشيد تا صداي قدم هايش در زمين پر از آب بلند نشود ولي اين كار تقريبا داشت غيرممكن ميشد. آب زيادي كف حمام جمع شده بود و اگر مي خواست نزديك تر شود، مطمئنا صداي پايش شنيده ميشد. چوبدستش را در آورد و زير لب وردي خواند.
- "ولي نمي تونيم ... كارو بكنيم. ... حواسشون به اون هس... ."
- "اتفاقا بر عكس! هيچ كس حواسش ... نيست. سال هاست كه همون جاست و ... خاك مي خوره. حتي ... كس براي تميز كردنش ... زحمت نمي كشه ... ه... هافلپاف نمي دونم چند قرن پيش يه ... ضد كثيفي روش گذاشته. مي بيني! هيچ كس حواسش ... اون نيست."
- "يعني اونو با يه بدل عوض كنيم؟"
دنيس تشخيص نميداد صداها متعلق به چه كساني بود. صدايشان بسيار آرام بود و شر شر آب هم نمي گذاشت دنيس درست بشنود. نمي دانست آن دو راجع به چه حرف مي زنند ولي هر چه بود، متعلق به هافلپاف بوده و آنها مي خواستند برش دارند. بايد كاري مي كرد. دنيس برگشت تا كسي را خبر كند ولي در همان لحظه پايش به چيزي گير كرد و زمين خورد.
دنيس: "آخخخخخخخخخخخخ"
- "استيوپيفاي!"

كمي آن طرف تر ماندانگاس متوجه بخار زيادي شد كه از لاي در حمام خارج مي شود. با خودش گفت: " كي تو اين حمومه؟ مي خواد بره حموم يا سونا؟" سپس به طرف حمام رفت ولي درست لحظه اي كه مي خواست وارد حمام شود، درك خارج شد.
درك گفت: "اِ ... سلام دانگ"
دانگ جواب داد: "كوفتو سلام. اينجا حمومه يا سونا؟" سپس نگاهش به لباس هاي درك افتاد كه خيس شده بودند و به بدنش چسبيده بودند. "ببينم تو هميشه با لباس ميري حموم؟"
درك گفت: "حالا چرا داد مي زني شير آب گرم خراب شده. الآنم مي خوام برم بگم يكي بياد يه نگاهي بهش بندازه؟"
دانگ گفت: "كو بذار ببينم." و به طرف حمام رفت.
درك گفت: "نه ... يعني درست نميشه." درك چوبدستش را در آورد و گفت: "كلي ورد آزمايش كردم." سپس در ذهنش ادامه داد: "البته استيوپيفاي خوب جواب ميده."
دانگ درك را كنار زد و وارد حمام شد.
-------------------------------------------------
خب اميدوارم اين ديگه طومار نشده باشه!
در ضمن يه نكته بگم براي اينكه سوژه بسته نشه و جا داشته باشه مرموز ادامه بديم لطف كنين از رد و بدل كردن ديالوگ زياد بين درك و فرد مجهول با بقيه بچه هاي تالار بپرهيزيد. (گفتم لطف كنين نيان بگين حق نداري براي بقيه تعيين تكليف كني ها! هر كي هر جور دوس داره بنويسه)
و نكته دوم كه در واقع همون نكته قبليه اينكه سعي كنين در راستاي همون كم كردن ديالوگ ها هر جا درك و فردمجهول با بچه ها روبرو شدن يا سريع يكي به يكي ديگه حمله كنه يا فرار. (و صد البته اينم همون جنبه لطف رو داره و هر كس مايله، مختاره كه هر جور دوس داره بنويسه)
-------------------------------------------------
در راستاي پست قبلي پيوز:
باب تو كار و زندگي نداري گير ميدي به بي پدري من؟ اين چرت و پرت ها چيه راجع به درك و خاكام سر هم كردي؟

در تالار عمومی هافلپاف غلغله ای به پا بود ! همه نشسته بودند و به داستان سدریک گوش می دادند. وقتی سدریک به جایی رسید که ازیزل گفته بود پسر خاکام بزرگ باید قربانی بشه رو به درک کرد و پرسید : « راستی درک ! به نظرت نباید برای ما توضیح بدی ! »
درک نگاهی به جمعیتی کرد که به او چشم دوخته بودند ! کمی تامل کرد و گفت : « خیله خوب ... داستان از اینجا شروع میشه که ...
« من به شما همه ماجرا رو نگفتم ، راستش اون پدر من بود ! خاکام بزرگ ! اسم اصلیش سیلاسوس بود ! اون تموم عمرش رو صرف کشف دریچه ورودی دو راهی برزخ کرد. همون جایی که دو تا چشمه بود ! یکی خونین و دیگری زلال ! پدر بالاخره حدود پنج سال پیش تونست اون مسیر رو پیدا کنه ! اون امیدوار بود ازیزل رو شکست بده و بعد به دروازه بهشت بره ، بعد برگرده و ما رو هم به اونجا ببره ! اما ... »
اشک در چشمان درک حلقه زد. سرش را پایین انداخت و بعضش ترکید. سدریک دستش را روی شانه درک گذاشت و فشار داد. درک ادامه داد : « اما اون اسیر ازیزل شد ! نتونست عبور کنه ! خودش رو دست بالا گرفته بود .. اون محکوم به تبدیل شدن به خاکام و موندن در سرزمین آتشین شد ! من رو هم تنها گذاشت ! »
درک سرش را بلند کرد. همه با نگاهی هراسان و همدردانه نگاهش می کردند . صورتش خیس از اشک بود و چشمانش قرمز شده بود. او گفت : « وقتی به قلمرو خاکام ها رفتیم من توی سرزمین سبز اون رو شناختم ! اون با چشم هاش باهام حرف زد ! اون به من گفت تنها راه از بین بردن ازیزل ورد دیلکتیو ـه ! اون به من سلاحی قدرتمندتر از همه ی سلاح های شما داد .. اون خیلی راحت وارد ذهن مردم میشد ! »
درک سرش را پایین انداخت.دست سدریک را روی شانه اش لمس کرد و گفت : « خیلی دوستش داشتم ! »
اشک های ورونیکا و اما جاری شده بود. پیوز که همیشه شیطنت می کرد آرام گرفته بود و دنیس سعی می کرد خودش را خندان نشان دهد. درک بلند شد و ایستاد. به سمت شومینه رفت. کنار آن نشست و گفت : « تموم شد بچه ها ! دیگه همه چیز تموم شد ! چطوره جشن بگیریم ! »
<><><><><><><><><><><><><><><><><>
خوب این داستان هم تموم شد ! البته در واقع درک سوژه رو بست اما من این پست رو زدم که چند تا نکته مبهم رو روشن کنم ... فکر نمی کنم چیز دیگه ای مونده باشه !

نوری نارنجی رنگ از چوبدستی درک خارج شد و به سمت ازیزل رفت و در همین زمان درک فریاد زد: "متشكرم پدر!"

نوري به صورت ازيزل برخورد كرد و ناگهان نوري شديد تابيد. تو گويي كه خورشيد از چهره ازيزل طلوع كرده باشد. چشمان پنتاهاف در مقابل شدت نور پلك تسليم فروبست. سپس ناگهان فرياد گوش خراش هوا را شكافت. فريادي كه تا عمق ذهن و قلب نفوذ مي كرد آكنده بود از وحشت، ترس و درد؛ گويي كه اين سه از درون اين فرياد متولد مي شوند.
درك عقب عقب رفت انگار كه موج صدا او را به عقب هل مي دهد تا اينكه پايش به چيزي گير كرد و زمين خورد. سدريك شمشيرش را انداخت. اما دست هايش را روي گوشش گذاشت. ورونيكا از ترس جيغ مي كشيد؛ هر چند صدايش حتي به خودش هم نمي رسيد. آيدن سر جايش ميخكوب شده بود و فقط دستش را براي حفاظتي بي اختيار جلوي خودش سپر كرده بود.
سپس ناگهان فرياد قطع شد؛ انگار كه پنتاهاف از كابوس دهشت انگيز برخاسته باشند. ولي كابوس هنوز پيش رويشان قرار داشت. ازيزل با قامتي بلند، كريه و وحشتناك روبروي آنها ايستاده بود. اما اين بار مات به نظر مي رسيد. گويي كه از پشت شيشه اي كدر نگاهش پر كينه اش را به سوي آنها نشانه مي رفت.
درك به زحمت بلند شد و هم چنان كه تلو تلو مي خورد، به سمت ازيزل پيش رفت. ازيزل فرياد زد: "بر پدر و مادرت لعنت!" و به طرف درك هجوم برد. چهار نفر ديگر همگي براي حمايت از درك خيز برداشتند ولي مشت ازيزل بدون اينكه به درك اصابت كند، از صورتش رد شد.
درك پوزخند بي رمقي زد و گفت: "تو شكست خوردي ازيزل! تو نابود شدي."
ازيزل مانند ديوانه ها به طرف درك هجوم مي برد ولي هر بار بدون اينكه هيچ اتفاقي بيفتد، از ميان بدن او رد ميشد.
درك دوباره گفت: "تو نابود شدي، نابود شدي ازيزل! تو پستي. حتي پست تر از ارواحي كه توي دنيان. وقتي اونا از بدنت رد ميشن سرما رو حس مي كني. ولي من حتي تو رو حس هم نمي كنم." سپس ناگهان درك زير خنده زد؛ گويي كه خنده هاي خشكيده تمام اين مدت از درونش سر برآورده باشند. لحظه اي بعد درك از ته دل مي خنديد و همراه با اوج گرفتن صداي خنده او، ازيزل كم رنگ تر و كم رنگ تر ميشد.
كم كم صداي خنده مستانه درك هم رنگ باخت. دنيا هم رنگ خود را از دست ميداد. مغز درك تهي بود و دنياي اطرافش نيز. آخرين چيزي كه قبل از از هوش رفتن حس كرد هيچ بود.
******************
مدتي بعد كه هم مي توانست يك لحظه باشد هم يك قرن، پنتاهاف به هوش آمدند يا شايد تازه به خواب رفته بودند. آري فقط يك رويا بود. رويايي كه در آن دردسر ها تمام شده بود و به جاي زمين هاي پوشيده از خون، دشتي سر سبز قرار داشت.
پنتاهاف از جايشان برخاستند و به دور و بر نگاه كردند. تمام وسعت چشمشان را سبزه هاي شادابي پر كرده بود. شبنم هاي صبحگاهي در درخشش دلرباي خورشيد برق مي زدند. نسيم روي گونه هايشان را بازي مي كرد؛ انگار كه مي خواهد با نوازشش درد و رنجي را كه كشيده اند، پاك كند.
ناگهان صدايي از پشت سرشان شنيدند. صداي آب بود. كسي داشت در آب راه مي رفت. پنتاهاف برگشتند تا از تعجب خشكشان بزند. چشم هايشان به شوخي وانمود مي كردند كه اريكا و آلبرت را مي بينند كه از داخل يك درياچه به طرف آنها مي آيند.
همگي به طرف آنها دويدند. آيدن آلبرت را در آغوش كشيد و ورونيكا خود را در بغل اريكا انداخت. سخت بود كه تصميم بگيرند از شادي بخندند يا از شوق بگريند. سپس اما گفت: "كاش هيچ وقت از اين رويا بيدار نمي شديم."
"بيدار نميشي عزيزم. همين حالا هم بيداري." صدايي فراتر از حد مهرباني. گويي كه فرشته محبت خد اين حرف ها را زده باشد. در جايي كه منشا صدا بود، بانويي زيبا و خوش اندام، با آبشاري مواج از موهايي طلايي و بلند ايستاده بود. لبخندي پرمهر صورت مادرانه اش را زينت بخشيده بود و چشمان آبي اش با شوق آنها را مي نگريست. "همچي تموم شد. اين رويا نيست. كارتون عالي بود بچه هاي من!"
هيچ كدام آن چه را ديده و شنيده بودند، باور نمي كردند. نمي توانستند باور كنند كه بالاخره از آن جهنم بيرون آمده اند اما قلعه هاگوارتز كه فقط چند صد متر آن طرف تر ايستاده بود، اصرار داشت كه اين را به آنها بقبولاند.
-----------------------------------------------------------
خب مطمئنا بازم طولاني نوشتم! ولي خب ايندفعه واقعا دليل داشت. توي اين پست ديگه بايد كار ازيزل تموم ميشد (وگرنه داستان بيخودي كش ميومد) و خب وقتي ازيزل نابود شه، داستان هم بايد تموم بشه ولي حيف بود داستان رو سر سرسري تموم كنم و چون نمي شد يه پست بذاري آخر داستان كه فقط برگشت رو نشون بده، ديگه اين تكه رو هم اضافه كردم به آخر پست تا عادت طومار نوشتنم رو ترك نكنم

چیزی که پنتاهاف را متعجب می کرد این بود که اثری از ازیزل نمی دیدند. اما در همان لحظه دوباره اتفاق عجیبی افتاد. در میان مه سرخ رنگ ، پیکری بلند قد و آتشین پدیدار گشت ، پیکری کریه و وحشتناک !
ازیزل با گام های بلند و آرام به سمت هافلپافی ها می آمد. درک سعی می کرد خودش را سر پا نگه دارد. اریکا روی صلیب بی هوش شده بود و آلبرت تقلا می کرد خودش را از آن صلیب برهاند !
ازیزل جلوتر آمد. هافلپافی ها نمی دانستند چه کار باید بکنند. تا اینکه آیدن در گوش سدریک گفت : « فقط یک افسون بازدارنده ! »
سدریک پیام را به ورونیکا ، اما و درک هم منتقل کرد. ازیزل همچنان به سمت انها می آمد. تا اینکه ناگهان آیدن فریاد زد : « حالا !»
پنج هافلپافی با هم ورد را خوانند و با تمام قوا آن را به سمت ازیزل هدایت کردند : « ایمپیدیمنتا ! »
ازیزل بیش از بیست متر به عقب پرتاب شد . آیدن گفت : « به سلاح هامون احتیاج داریم ! »
درک چوبدستی را در دستش فشرد ، آیدن دو دشنه را در دو دستش آماده کرد ، اما خنجر را جلو گرفت ، ورونیکا سعی کرد با بومرنگش نشانه بگیرد و سر انجام سدریک شمشیرش را کشید !
ازیزل قهقهه ای سر داد و گفت : « با این سلاح ها می خواین من رو از بین ببرید ؟ »
آیدن با سر اشاره ای به ورونیکا کرد ، سپس در گوش اما چیزی گفت ، چشمکی به سدریک زد و سر انجام به ازیزل گفت : « نظرت در مورد این چیه ؟ ... حمله ! »
ورونیکا بورنگ را آزاد کرد. بومرنگ می چرخید و می چرخید تا سرانجام در گردن ازیزل نشست اما ناگهان شروع به شعله کشیدن کرد. اِما درنگ نکرد ، خنجر را به جلو گرفت ؛ دوباره نوری درخشید و اینبار جسمی ژله مانند و طلایی از خنجر خارج شد. همچنان که جسم طلایی رنگ کوچک به سمت ازیزل حجوم می برد آیدن شروع به دویدن به سمت ازیزل کرد. به محض بر خورد شئ طلایی با سینه ازیزل سینه اش خاکستر شد و او فریادی از درد و خشم کشید ، اما آیدن امانش نداد . دشنه هایش را بلند کرد و در دو بازوی ازیزل فرو برد. ازیزل فریاد دیگری کشید ، دستانش سیاه شد و کم کم تکانی خورد : خرد شد و از هم پاشید و به زمین افتاد. حالا ازیزل بدون دست و با سینه ای خاکستر شده در مقابل آنها ایستاده بود. سدریک درنگ نکرد. شمشیر را بلند کرد و روی گردن ازیزل فرود آورد. همه منتظر بودند تا گردن ازیزل را بریده ببینند ؛ اما اتفاق دیگری افتاد. شمشیر ذوب شد و سدریک به عقب پرتاب شد. آیدن گفت : « خدای من ... ما باید اون رو از بین ببریم ! »
اما درک که تا این لحظه خاموش بود گفت : « فقط یک راه برای از بین بردن ازیزل هست ! »
ازیزل بلند شده بود و داشت به سمت پنتاهاف هجوم می برد. در این لحظه درک جلو دوید. بغض گلویش را می فشرد. چوبدستی اش را در دست فشرد و به بدن بدون دست و شعله خیز ازیزل چشم دوخت و در آن لحظه فریاد زد : « دیلکتیو *»
نوری نارنجی رنگ از چوبدستی درک خارج شد و به سمت ازیزل رفت و در همین زمان درک فریاد زد : « متشکرم پدر ! »
<><><><><><><><><><><><><><><>
* Dilectio ، به لاتین یعنی عشق
** ببخشید طولانی شد ... وقتی این پست رو تموم کردم بغض گلوم رو گرفته بود
*** درک به خاکام بزرگ گفت : « من هدیه ام رو گرفته ام ! » فکر می کنم اون هدیه همون ورد دیلکتیو بوده !




یک پست بی نقص به نظرم اگر قرار باشه بهش نمره بدم نمره 5 رو میدم . کیفیت پست خوب بود ، مشکلی که در پست قبلی بود ، یعنی فضاسازی های اضافی ، در این پست وجود نداشت و فضا سازی در حد درست و همراه با توصیفات زیبا بود .

دیالوگ ها هم متناسب با شخصیت ها ساخته شده بود و دیااوگ های تاثیر گذاری توی پست به چشم میخورد . ارتباطی که بین خواننده و نویسنده باید بوجود بیاد تا مطلب ارزشمند بشه در پستت بود . صحنه درک نمونه کاملی از این صحنه است .

اما مشکلی که 80% از اعضای سایت دارن ، پاراگراف بندیه که یک توضیحی در موردش میدیم ، هر پاراگراف در مورد یک رویداد اطلاع میده ، رویداد ها در بین پاراگراف ها به یکدیگر مرتبط هستن . به نظرم باید در پاراگراف بندیت دقت بیشتری بکنی .

اضافه میکنم که قلمت هم یک دست شده و این نشونه میده نقدها کار خودش و کرده ، حالا هی بیا مسنجر بزن تو سر من که چرا اینطوری میگی به من . خوب امیدوارم از این پستها ازت بیشتر ببینیم.

_برادرم رو اسیر کردی ،اریکا رو به صلیب کشیدی وحالا نوبت درکه؟هدفت از این کارا چیه؟
ازیزل اندک ترحمی نسبت به زاری ورونیکا نشان نمی داد .گویی حرف های ایدن را نمی شنید.تنها با چشمان قرمز خون الودش نگاهی به دوردست ها افکند و پاسخ داد:هدف؟...اما حرفش را نیمه تمام رها کرد .به نظر می رسید برای اولین بار در تمام عمرش می اندیشد .سرش را پایین گرفت و با تمام وجود فریاد کشید:چه چیز والاتر از پایمال کردن ارزش دوستی ها؟و همچنان که می خندید به طرف ابدن حرکت کرد :و چه چیز ارزشمند تر از تحریک ...ناگهان رنگ صورت درک تغییر کردو به سفیدی گرایید .چشمان خونینش جای خود را به رنگ زلال و شفاف اولیه دادند.ورونیکا همچنین ناله سر می داد .
اما با خوشحالی گفت:کارتون عالی بود بچه ها.ازیزل از بدن درک بیرون رفت .حالا با شماره ی سه همه به طرف صلیب ها می ریم:یک ... دو ...سه ...
پنتاهاف با تمام نیرویی که در بدن داشتند می دویدند.هدفشان برتر از هر چیز دیگری بود و اکنون این همان ارزش والای دوستی بود که انان را نسبت به موانع مقاوم می ساخت . همان ارزشی که ازیزل از خواری ان دم می زد .سپرشان محبت بود و بس ،دیگر چه باک از ان گرمای سوزان وقتی که عشق در دل هایشان مواج بود و دیگر چه باک وقتی که هنوز کورسویی از امید در دلشان می تابید .با این اندیشه پیش می رفتند ...
البرت و اریکا از بالای صلیب ها انان را می دیدند که چگونه تا اخرین نفس می دوند و حالا فقط چند گام با ازادی فاصله داشتند.
اما گویی در این راه همه چیز دست در دست هم می داد تا مانع از رهایی انان شود زیرا درست لحظه ای که پنتاهاف رسیدند اتفاقی افتاد که بیش از هر زمانی انان را رنج داد.اتفاقی که تا ابد از یاد و خاطره ی هیچ کدام پاک نشد .ثانیه ای که ازیزل نفر سومی را نیز قربانی خواسته های پلید خویش کرد .اما با تمام وجود در خود می لولید و فریادی اکنده از هراس سر می داد...



سلام نیمی جان

آفرین به این پست میگن یک پست با کیفیت . البته یکی دو تا غلط املایی داشتی که فکر کنم از دستت در رفته .
فضا سازیت مناسب بود و توصیفات خوبی داشت . دیالوگ ها بهتر شده بود و به شخصیت شیطانی میخورد . و هیجان پستت باعث جذاب شدنش شده بود . در کل سوژه هم سوژه خوبیه و شما هم به خوبی مانور دادی .

اما یک نکته که خیلی تو چشم بود : بجای ( آ ) از ( ا ) استفاده کردی بودی که غلط املایی حساب میشه به نظرم باید سعی کنی حتما الف و با سرکش بزاری وگرنه ( َ ) خونده میشه که خوب نیست .

موفق باشی .

ورونيكا يك قدم به جلو برداشت،حالتش عجيب بود و حتي خودش نيز نميتوانست درك كند كه چه احساسي دارد، لبخند ميزد در حاليكه اشك ميريخت،درك را دوست داشت در حالي كه از ازيزل متنفر بود و حالا كه اين دو يكي شده بودند كاملا سردرگم بود!
ولي سرانجام تصميم گرفت كه هم صحبت خود را ازيزل بپندارد و لذا رو به او كرد و با بغض گفت:
-"چرا؟..چرا درك رو انتخاب كردي؟...ميتونستي هركدوم از ماهارو براي قرباني شدن هدف بگيري ولي اينكار رو نكردي..چرا؟!.."..
ازيزل قهقه ي شيطاني سر داد و رو به ورونيكا فرياد كشيد:
-"اي دختره ي احمق!كداميك از شماها فرزند خاكام بزرگ بودين؟..هيچ يك از شما توانايي برآورده كردن خواسته ي من رو نداشتين به جز همين پسر!چرا بايد يكي از شماهارو انتخاب ميكردم در حالي كه ميتوانستم بهترين را داشته باشم؟.."
بعد از آن تقريبا همه با چهره هايي گنگ و سردرگرم به ازيزل خيره شده بودن!درك،پسر خاكام بزرگ؟..نه اين امكان نداشت،مگر نه اينكه خود او به آنها گفته بود كه فقط يك سال با آن مرد زندگي كرده بوده است؟..يعني امكانش وجود داشت كه بهترين دوستشان به آنها دروغ گفته باشد؟.."
آيدن آرام در گوش ورونيكا زمزمه كرد:
-از موقعي كه ازيزل وارد بدن درك شده 7 دقيقه گذشته،8دقيقه بعدي رو بذار به عهده من!"
سپس چند قدم به ازيزل نزديكتر شد و با لحني سرشار از نفرت و حس انتقام رو به او فرياد كشيد:
-.......

**********************************************
خب من ترجيح دادم حالاكه اولين پستم توي اين داستان طولانيه كه همه زحمتش رو شما كشيدين زياد داستان رو عوض نكنم و سوژه رو پيش نبرم!گذاشتمش به عهده ي خودتون!




سلام هلگا عزیز

خوب اول اینکه همه پستت در حد استاندارد بود . سوژه به خوبی پیش رفته بود و نثرش هم سبک بود . به نظرم یک پست خوب و بدون مشکل بود ولی خوب باید در پاراگراف بندی هات بیشتر دقت کنی و به نظرم نوشتن اعداد در پست به شکل ریاضی درست نیست و بهتره اونها رو ادبیاتی بنویسیم .

موفق باشی

همه با نگرانی اسلحه هایشان را جلویشان گرفتند.
صورت درک تغییر کرده بود. ابروانش در یکدیگر گره خورده بود و گونه هایش به طرز عجیبی منقبض شده بود. چشمانش سرخ بود و لبانش با پوزخندی وحشتناک تزئین شده بود !
درک خنده کوتاه وحشت آوری سر داد و گفت : « نترسید ... بهتون حمله نمی کنم ... اما شما برای اینکه سه دوستتون رو به دست بیاورید باید به من حمله کنید ! »
صورت تک تک اعضای گروه غمگین بود. سدریک با ناراحتی نگاه می کرد اما گویی در دنیای دیگری بود و به مساله عجیبی می اندیشید. آیدن سخت در فکر بود و اخم کرده بود. ورونیکا سعی می کرد گریه نکند. به درک خیره شده بود و احتمالا به روز های خوش با هم بودن فکر می کرد !
در این میان اما اشک می ریخت. اشک های مروارید گونش روی گونه های برجسته اش می ریخت و کم کم پایین می چکید !
آفتاب سوزان بود. خورشید سرخ و کور کننده و آسمان نارنجی ! زمین قرمز بود ؛ نه از شن های سرخ ، نه از آتش و نه از هیچ چیز دیگر ... از خون !!
در نقطه ای که مشخص نبود نزدیک است یا دور دو صلیب خود نمایی می کرد و آلبرت و اریکا به آن کشیده شده بودند !
نسیمی که می وزید خنک نبود ، گرم هم نبود ... سوزان بود !
و ابر هایی که در آسمان بود ، سپید نبود ، سیاه نبود ، ابر نبود بلکه توده های زرشکی رنگ پراکنده بود !
ازیزل ، نه نه ، درک باز هم قهقهه ای خوفناک سر داد و گفت : « چی شد ؟ وراجی هاتون تموم شد ؟ قهرمانی هاتون تموم شد ؟ حاضر نیستید یک دوستتون رو فدای دو دوست دیگر بکنید ؟ »
و تازه در این لحظه همه متوجه موقعیت وحشتناک شدند. همه به جز آیدن که از اول فهمیده بود و این مساله سخت فکرش را مشغول کرده بود ! همه فهمیده بودند که برای از بین بردن ازیزل باید درک را قربانی کنند !
در این لحظه آیدن خیلی آرام در گوش ورونیکا گفت : « حواسش رو پرت کن ! »
به محض اینکه ورونیکا شروع به صحبت کرد آیدن در گوش سدریک گفت : « باید پونزده دقیقه معطلش کنیم ...
<><><><><><><><><><><><><><>
تذکر : قبلا هم گفته شده : ازیزل نمی تونه بیش از 15 دقیقه در بدن انسان بمونه !!



سلام از اول پستت شروع میکنم تا بریم جلو .
در مجموع پست قشنگی بود ولی در موارد زیر مشکل داشتی ، سوژه و فضا سازی در پست های "جد" صلیقه ایه و ما نمیتونیم بهشون گیر بدیم ولی در مجموع سوژه رو خوب جلو برده بودی و فضاسازیت هم خوب بود ولی بعضی جاها به شدت مشکل داشتی .

همه با نگرانی اسلحه هایشان را جلویشان گرفتند.
ویرایش : ( ـشان ) میتونی در یکی از موارد "شان" رو حذف کنی ، اضافیه و جمله رو خراب میکنه .

درک خنده کوتاه وحشت آوری سر داد .
ویرایش : درک خنده کوتاه اما وحشت آوری را سر داد .

در پاراگراف دوم فضا سازیت قسمت های اضافی داشت که میتونستی ازشون صرف نظر کنی . توضیح زیاد یک مسئله باعث بد شدن فضا سازی میشه .

بجای علامت ( ! ) بهتر بود از علامت ( ، ) یا ( . ) استفاده میکردی .

نسیمی که می وزید خنک نبود ، گرم هم نبود ... سوزان بود !
ویرایش : نسیمی که میوزید نه گرم بود و نه خنک ، بلکه سوازن بود .
نکته : چندین بار گفتم تا جایی که میتونی از فعل مشابه استفاده نکن و جایگزین بزار .


و ابر هایی که در آسمان بود ، سپید نبود ، سیاه نبود ، ابر نبود بلکه توده های زرشکی رنگ پراکنده بود !
فعل " بود " رو خیلی استفاده کرده بودی به نکته بالا توجه کن .

ولی یک نکته پستت که بسیار اون و جالب کرد و باعث شد دوباره از اول بخونمش : آخر پستت بود که آدم و غافلگیر میکرد و هیجان خاصی داشت .

موفق باشی ، سعی کن روی فضا سازی هات بیشتر دقت کنی . اینم یک نقدی که شما بپسندی .

چشمان نوميد پنتاهاف انتهاي جاده را جستجو مي­کرد ولی گويا آن مسير تا بی­نهايت ادامه داشت. قدم­هاي کند و نامتقارنشان اين حقيقت را فرياد ميزد که ديگر رمقی در پاهايشان باقی نمانده­است. هر نگاه به نهر خون­آلود افکار وحشتناکي را در ذهنشان تداعي ميکرد که رهايي از بند آن غيرممکن مي­نمود... وضعيت رقت­باری بود!
ناگاه اتفاقی عجيب به وقوع پيوست. پنتاهاف در مسير پيش مي­رفتند، شن­های سوزان و جريان خونآب را احساس مي­کردند اما اينگونه به نظر مي­رسيد که همه­چيز کمرنگ و کمرنگ­تر مي­شود.
ديوانه­وار بود اما لحظه­ای بعد آن­ها در فضايي سپيد گام بر مي­داشتند يا به عبارتي شناور بودند... نه زميني زير پا و نه آسماني بر فرازشان!
قبل از اينکه پنتاهاف از شگفتي آنچه مي­ديدند درآيند باری ديگر خود را در محاصره­ی شعله­هاي رقصان آتش يافتند ولی اين بار شعله­ها ناپديد نشدند بلکه باعث چرخش بچه­ها با سرعتي سرسام­آور گشتند.
هنگامي که زبانه­هاي آتش فرو نشست و هافلپافی­ها از حرکت بازايستادند قلمرو ازيزل در برابر ديدگانشان قرار گرفت...
تمام اراضی را خون در بر گرفته بود که از حوضچه­ای سنگي در ميان سرزمين سرچشمه مي­گرفت. نگاه وحشت­زده­ی پنتاهاف صليب بزرگي که در ميان حوضچه قرار داشت را دنبال کرد و بر روی دو پيکر خميده که به آن بسته شده بودند ثابت ماند.
يکي از آن دو پسری شبيه به آيدن بود و ديگری کسی نبود جز...
- اريکا!
ورونيکا ناخودآگاه به جلو حرکت کرد اما آيدن مانع او شد و گفت:
- بايد با احتياط جلو بريم، احتمالاً ازيزل يه جايي نزديک ماست! نظر تو چيه درک؟ ... درک؟
بچه­ها رو به درک چرخيدند و با چشمان قرمز و حالت غيرعادی او روبرو شدند...



سلام اما جان

یک پست خوب و با کیفیت که نقد لازم نداشت .

پستت انقدر خوب بود که من از اولش تا آخرش و میخوندم بدون اینکه دقت کنم ، یعنی هی میخوندم و خسته نمیشدم .

از اول پستت شروع میکنیم . فضا سازیت مناسب و خوب بود ، غلط املایی به چشم نمیخورد . از مشابه های زیبایی استفاده کرده بودی .

در چند جای پستت از ( ... ) کردی که باید ( ، ) میذاشتی .

ویرایش این جمله : نه زميني زير پا و نه آسماني بر فرازشان!
( نه زمینی زیر پایشان بود و نه آسمانی بر فرازشان! )

ویرایش جمله : بچه ها رو به درک چرخيدند
چرخیدن فعل مناسب نیست ، باید اینطوری مینوشتی : ( بچه ها رو به درک برگشتند . )

فقط مسائل جزئی در پستت بود و چیز دیگه ای نبود ، که اونم با کمی دقت میتونی برطرف کنی .

موفق باشی .

درک آخرین نفری بود که داستان خودش را از قلمر ناشناخته سیاهی به پایان رساند. آنها همچنان در بیابانی خشک و سوزان حرکت می کردند.
اما کمی بعد اتفاق جالبی افتاد. کم کم شن های داغ و آفتاب سوزان جای خود را به سبزه و علف زار داد و آسمان آبی و ابری شد.
هوا بسیار دلچسب شده بود. پنتاهاف در مقابل خود دشت بزرگی می دیدند با درختان پراکنده. نهر کوچکی از میان سبزی های دشت گذر می کرد و سر چشمه آن احتمالا در خود دشت بود. درختان به زنگ سبز زیبایی بودند و با میوه های رنگارنگ آزین بندی گشته بودند.
پنتا هاف با تعجب و شادمانی وارد دشت شدند و مستقیم به سمت چشمه رفتند. آیدن که دیگر از نوشیدن هر آبی می ترسید با نگرانی نگاهی به بقیه کرد. سدریک شجاعانه گفت : « من امتحان می کنم ! »
اما وقتی سدریک آب را خورد هیچگونه تغییر در صورت و سیرت او ظاهر نشد و همه با شادی و آرامش از ان آب گوارا نوشیدند !
هر کدام از هافلپافی ها در یک سمت دشت بزرگ مشغول استراحت شدند. خورشید همچنان پشت ابر پنهان بود و هوا بسیار مطبوع شده بود.
ورونیکا کنار چشمه نشسته بود و به درون آب نگاه می کرد.
اما روی چمن ها دراز کشیده بود و آسمان آبی و نیمه ابری را نظاره می کرد و درک در گوشه ای چندین میوه خوشرنگ چیده بود و با ولع می خورد.
آیدن و سدریک در کنار همدیگر نشسته بودند و گفتگو می کردند و می خندیدند.
اما این شادی و خنده دیری نپایید. کم کم همان خورشید سوزان از پشت از بیرون آمد. اتفاقات بد با سرعتی بی مثال می افتاد : برگ درختان زرد می شد و می ریخت و چمن ها کم کم خشک می گشت. آب نهر بخار شده بود و چشمه نیز خشکیده بود و پنتاهاف مجبور به راه افتادن شده بودند.
وقتی آیدن ، اما ، ورونیکا و سدریک پشت سر درک حرکت کردند دوباره از گرما می سوختند و جلو می رفتند تا اینکه به یک دو راهی رسیدند. یک طرف دوراهی آبی جاری بود که رنگ خون داشت و درست به موازات جاده ای سنگلاخی و سوزان پیش می رفت.
طرف دیگر نهری با آب زلال قرار داشت که به موازات مسیری با خاک تر و گیاهانی کوچک پیش می رفت.
درک ناامیدانه به مسیر سنگلاخی اشاره کرد و گفت : « فکر می کنم باید از این طرف بریم ...



سلام عزیز
اشکالات و از اول پست شروع میکنم تا بریم به پایان پست .

در پاراگراف اول از حرف "و" پشت سرهم استفاده کرده بودی ، بهتره در این موارد از کاما ( ، ) استفاده کنی .

یکی از مشکلاتی که در پستت میبینم اینه که پستت از نظر فضاسازی به نقطه اوج میره و سقوط میکنه . یعنی یک جا رو به شدت از کلمات سنگین استفاده میکنی بعدش از کلمات روان استفاده میکنی که این تناقص ایجاد میکنه . یعنی با یک قلم ثابت نمی نویسی .

یک مشکل دیگه ات اینه که اول داستان نوشتی آسمان آبی و ابری ، این خواننده رو گیج میکنه . بهتر بود می نوشتی : "آسمان آبی با ابرهای پراکنده از یکدیگر" ( ایهام داره ، یا آسمان صاف و آبی میشه یا ابری و گرفته ولی در اینجا منظورت اینی بود که من ویرایش کردم )

در چند قسمت پستت تضاد وجود داره .

و اینکه خیلی سریع از مسائل رد میشی ، مثلا تبدیل کویر به دشت سرسبز و تبدیل دوباره اش به یک کویر می تونستی فضا سازی قشنگی بکنی ولی خیلی کم اشاره کردی چطوری این اتفاق افتاده . ولی در بقیه قسمت ها پستت در حد استاندارد پیش میرفت .

مشکل اصلیت در پست زنی در یک کلمه : پستت در یکجا بسیار خوب پیش میره ولی یک جاهایی بسیار سریع میگذره – تضاد و ایهام در پستت وجود داره – ولی از نقاط قشنگ پستت میشه به فضا سازیهات اشاره کرد که اگر یکنواخت پیش بره خیلی قشنگه .

موفق باشی . اینم یک نقد کلی بدون موشکافی