پورتال این‌بار دامبلدور رو در کمال صلح و آرامش به خاطره دیگه‌ای منتقل نمی‌کنه، بلکه به مکان دیگه‌ای پرتاب می‌کنه! دامبلدور سقوط آزادی رو تجربه می‌کنه که در نظر خودش بی‌پایان بود و ساعت‌ها ادامه داشت. هزاران مکان مختلف در کسری از ثانیه از جلوی چشماش عبور می‌کنن. اگه این مکانا در نظرش آشنا بود، شاید فکر می‌کرد مرده و حالا این خاطراتش هستن که دارن مرور می‌شن!

تو همین فکر و خیالا بود که با پاشیده شدن آبی به سر و صورتش احساس می‌کنه سرش دیگه گیج نمی‌ره. دامبلدور به آرومی چشماشو باز می‌کنه. باز می‌کنه؟ این یعنی تمام مدت چشماش بسته بود و هر آن‌چه دیده بود توهماتش بود؟

- چه عجب! به نظر میاد بالاخره داره به هوش میاد. چی کارش کردی که همچین شد؟
- من نبودم عمو اسکور. وقتی پیداش کردم خودش ضربه مغزی شده بود. حالا شاید یه دونه ازین برتی باتزا هم بهش داده باشم.

اسکورپیوس با کنجکاوی به چند دونه‌ی دیگه از برتی باتا که کوین از جیبش در آورده بود و حالا کف دستای کوچیش جای گرفته بود نگاه می‌کنه. دونه‌های مسموم توهم‌زایی که هرچی بودن جز برتی باتز! با یکم تلاش می‌تونست اونا رو با قیمت گزافی بفروشه. اسکورپیوس سریعا تمام دونه‌ها رو از کوین می‌گیره و به سمت خروجی هدایتش می‌کنه.
- برو به ارباب خبر بده که دامبلدورو گرفتم!
- یعنی برم به ارباب بگم که دامبلدور یهو وسط آسمون خانه ریدل‌ها ظاهر شد و با کله رو درخت مورد علاقه ارباب فرود اومد؟
- نه کوین! برو بگو مرگخوار وفادار و توانمندشون، یعنی اسکورپیوس مالفوی کبیر طی عملیاتی سخت و طاقت‌فرسا به محفل نفوذ کرده، دامبلدور رو دستگیر کرده و حاضره در ازای دریافت مبلغ بالایی اونو به ایشون تحویل بـ... هی خیر سرم داشتم نطق می‌کردما!

اما کوین دیگه رفته بود اونم در حالی که دامبلدور بالاخره هوشیاریشو کامل به دست آورده بود و در عجب بود که چطور تو خاطره یکی دیگه دیده و شنیده می‌شه و حتی دستگیر شده بود! دامبلدور با خودش فکر می‌کنه شاید پورتال خراب شده و به جای فرستادنش به خاطره، اونو به مکانی در زمان حال فرستاده. یا شاید هم یک در هزار این امکان وجود داشت که پورتال به جای خاطره به دنیای واقعی باز بشه!

هرچی که بود فعلا باید به این فکر می‌کرد که چطور قبل از این که سایر مرگخوارا متوجه بشن، اسکورپیوس رو به حرف بیاره تا تکیه کلامشو به زبون بیاره و از این مخمصه نجات پیدا کنه!

این بار، دامبلدور خودش را در میان ازدحام و شلوغی ای یافت که در هیچکدام از فلش بکهای دیگر، نظیرش را تجربه نکرده بود. لحظه‌ای طول کشید تا دو گالیونی اش بیفتد و بفهمد کجاست؛ او در کافه سه دسته جارو بود.

- مامان به سوراخ جوراب مرلین قسم هزاربار اینجا اومدم.

این صدا متعلق به کسی نبود جز سدریک دیگوری. از لحنش مشخص بود تازه خودش را از خوابی عمیق بیرون کشیده و آرزو می کند کاش مادر پرانرژی اش، دست از سرش بردارد و بگذارد بخوابد. ظاهرا رزالین قصد بی خیال شدن نداشت، زیرا مانند گزارشگران ماگل برای فرزندش که ظاهرا با چشم باز خوابیده بود توضیح می داد:
- اینجا یکی از قدیمی ترین کافه های جادوییه. اصلا بهش نمی خوره اینقدر قدیمی باشه، نه؟ دوست داری بعد از اینجا کجا بریم عزیزدلم؟

سدریک فقط دلش می خواست به خانه برگردد و چهل و هشت ساعت کامل بخوابد. در حالی که به زور چشمانش را باز نگه داشته بود زیرلب گفت:
- مامان...
سدریک وسط جمله اش به خواب رفت. رزالین بغض کرد. قطعا پسرش بیمار بود یا مشکلی داشت؛ وگرنه این حجم از خواب آلودگی اصلا طبیعی نبود. پاک این حقیقت را از یاد برده بود که پسرش از بدو تولد به سختی می توانسته نیم ساعت چشمانش را باز نگه دارد.
- وای، نکنه مریضی؟ جاییت درد نمی کنه؟

پورتال دوباره دامبلدور را بلعید.

این بار دامبلدور جلوی خانه‌ای از آجرهای قرمز فرود آمده بود. خانه بالای تپه‌ای مشرف به یک دهکده بنا شده بود. تا دامبلدور بتواند بفهمد توی خاطره‌ی کیست، در باز شد و پاتریشیا بیرون آمد.

دامبلدور گفت:
- سلام فرزندم! می‌شه بیام تو؟

پاتریشیا گفت:
- خیلی دوست دارم، اما الان یه کار مهم دارم و باید برم.

او این را گفت و خواست برود، اما دامبلدور جلویش را گرفت.
- یه فنجون چای بهم می‌دی؟

پاتریشیا گفت:
- اگه وقت داشتم می‌دادم، اما...

دامبلدور دوباره جلوی او را گرفت.
- بابا جان، خیلی گرسنمه!

پاتریشیا گفت:
- ببخشید، اما من یه پرونده دارم!

همان موقع پورتال دوباره دامبلدور را بلعید.

خلاصه: دامبلدور توی پورتالی افتاده که میبردش به خاطرات رندومی از گذشته های دور و نزدیکِ محفلیا و مرگخوارا، و فقط در یک صورت میتونه از یه خاطره به خاطره بعدی بره، اونم اینه که صاحب خاطره ی مبدا، دیالوگ معروف یا تکیه کلامش یا سوژه شخصیتیش رو بگه.

دامبلدور این دفعه خودش رو توی دشت سرسبز یا یه جنگل بزرگ پیدا نکرد. این دفعه وقتی چشماش رو باز کرد با یه عمارت خیلی بزرگ مواجه شد. سرش رو که اینور اونور چرخوند دید که توی حیاط اون عمارته.

- پروفسور! اینجا چیکار میکنین؟

دامبلدور شنیدن صدا از پشت سرش چرخید. یه دختر جوون رو به روش وایستاده بود. با دقت نگاهی به سر تا پای دختر کرد، اما نتونست بفهمه که اون کیه.
- دخترم! من نتونستم بشناسمت. تو کی هستی؟

دختر چشماش رو تنگ کرد.
- فکر میکنین نمیدونم اومدین اینجا که در مورد من اطلاعات جمع کنین؟
- فرزندم چه اطلاعاتی؟

دختر دستی به موهای قهوه ایش کشید.
- میخواین با من بیشتر آشنا بشین. در موردم بیشتر بفهمین و بعد... منو گروگان بگیرین و...
- بسه دیگه دختر جان! چرا انقدر فکر توطئه داری! یدونه اسمت رو پرسیدم.

دختر کمی فکر کرد. بعد با اخم به دامبلدور نگاه کرد. و آخر درحالی اصلا علاقه ای نداشت گفت:
- تلما هستم... تلما هلمز.

دامبلدور لبخندی زد و دستی به ریشش کشید.
- از اول چرا نگفتی باباجان؟

تلما لحظه ای مکث کرد و بعد گفت:
- چون من بهت مشکوکم! اصلا...

اما دامبلدور دیگه نتونست بشنوه اون چی میگه. چون دوباره پورتال اون رو به داخل خودش کشیده بود!

دامبلدور با صدایی شبیه صدای باد، محکم به زمین نرمی برخورد کرد. به اطرافش نگاهی انداخت. این دفعه، وارد سبزه زار بزرگی پر از گلهای نرگس و درختان چنار شده بود، اما از شانس بدش، روی زمینی گلی ظاهر شده بود. در همین حین، متوجه زن جوانی شد که با نوزادی در آغوش، به سمتش می آمد. زن نزدیک تر شد و دامبلدور، چهره اش را شناخت:
- رزالین! چطوری باباجان؟

شاید اگر هلگا هافلپاف از قبر بیرون می آمد و در سالن عمومی گروهش بندری می رقصید و آهنگ ماگلی عزیزم کجایی را می خواند؛ هافلپافی ها به اندازه رزالین حیرت زده نمی شدند. رزالین با تعجب پرسید:
- پ... پرفسور دامبلدور! شما اینجا چیکار می کنین؟
- قصش درازه باباجان. تو چطوری سدریک؟

سدریک طبق معمول خواب بود، برای همین رزالین جواب داد:
- خوابیده. برخلاف بقیه ی بچه ها، اصلا اهل گریه یا ونگ زدن نیست. بیشتر وقتا رو می خوابه. خیلی آرومه.

در همین حین، آموس که طوری جست و خیز می کرد که انگار زیر پاهایش فنر کار گذاشته اند، از راه رسید. با دیدن دامبلدور، قیافه اش طوری شد که انگار به سختی جلوی خنده اش را گرفته:
- سلام، پرفسور دامبلدور. ببخشید پرفسور ولی...

چشم غره ی ترسناک رزالین که معنایش این بود که اگر یک کلمه ی دیگر حرف بزنی، همین درخت را در حلقت فرو می کنم، آموس را ساکت کرد. رزالین دست دامبلدور را گرفت و به او کمک کرد بلند شود.
- مرسی بابا جان! پنجاه امتیاز برای گریفیندور.
- ولی من هافلپافیم، پرفسور.
- به چه نکته ظریفی اشاره کردی بابا جان! هزار و دویست و پنجاه امتیاز برای گریفیندور.

در همین حین، چشم دامبلدور به کتابی خورد که از کیف رزالین افتاده بود.
- این دیگه چیه، بابا جان؟

رزالین با ذوق و شوق گفت:
- یکی از کتابای مورد علاقمه...

دامبلدور هرگز ادامه حرف رزالین را نشنید؛ زیرا پورتال دوباره او را بلعیده بود.

- چرا سوزن توی پا می‌ره ولی پا توی سوزن نمی‌ره؟

دامبلدور پلک زد.
- نمی‌دونم باباجان.

جوزفین حدس زد:
- چون پا از سوزن بزرگ‌تره؟

پیرمرد ناخودآگاه سر پایین انداخت تا نگاهی به پای خود بیاندازد.
پایش در هوا آویزان بود.
- ای وای! من این بالا چیکار می‌کنم؟
- یاد جوانی می‌کنید! مگه نه اینکه همیشه دلتون می‌خواس به‌یاد کودکی‌ها درخت‌نوردی کنید، ها؟

دامبلدور به حافظه‌ی خود رجوع کرد اما چنین چیزی به خاطر نیاورد.
در گذشته هم به خاطر نیاورده بود.

جوزفین آبنبات لیمویی‌ای از جیب بی‌انتهایش درآورد و به او داد.
- هر از گاهی فعالیت بدنی لازمه!
- منکر نمی‌شم عزیز... ولی ورزش‌های کم‌خطر‌تری هم برای پیرمردی به سن من وجود...
- الان دلم می‌خواد یه مشت بچه مچه دور خودم جمع کنم شعر بخونم براشون. یا داستان... یا نمایشنامه... همچی دراماتیکم بخونم که کیف کنن!
- خب می‌تونیم...
- اگه آدم سوار گاو بشه چی می‌شه؟
- اگه گاو آرومی باشه...
- پرده‌ی سفید یا آبی؟
- س‍-سفید؟

دخترک رو به آسمان لب ورچید. تک‌شانه‌ای بالا انداخت و گفت:
- گمونم مغز من اضافه‌کاری داره. نکنه حقوقش کمه؟ راستی پروف، یه چیز جدید پیدا کردم که...

انتهای جمله ناشنیده باقی ماند و آبنبات لیمویی‌، نامکیده.

دامبلدور با صدای باد مانندی درون مکانی بزرگ و وسیع منتقل شد. بیابانی در کنار علفزار و کمی آنطرف تر صحرایی سفید، پوشیده شده از برف!

- آلبوس! تو اینجا چیکار میکنی؟!
- من خودمم نمیدونم اینجا چیکار یا اصلا کجا چکار کن... نیوت! بابا جان! حالت چطوره یا نه؟!
- عالی ام آلبوس! ولی تو چرا تو آرزوی منی؟!
- تو کجاتم بابا جان؟!
- توی یکی از بزرگترین آرزوهای من!
- ببین باباجان! من خودم به شخصه و فی نفسه هیچ خبر ندارم اینجا چه خبره؟! به قول یارو گفتنی دور سر خودم میچرخم!
- حالا بامن بیا که درمورد آرزوم بهت بگم!

دامبلدور و نیوت به راه افتادند. سه صحرا، با خطی مرئی جدا شده بودند و صحرا تا جایی که چشم کار می کرد، خالی از موجود زنده بود. نسیمی از میان علفزار می گذشت و صورتشان را قلقلک می داد. کمی آنطرف تر در بیایابان خشک، تبدیل به باد گرمی اذیت کننده می شد و هنگامی که از صحرای سفید گذشت، طوفانی سرما آور لرزه به تنت می انداخت.

- نیوت بابا جان! گفتی آرزو! این آرزوت کیه؟!
- چیه!
- چیه؟!
- اینجا، آرزوی منه! یبار آرزو کردم که جایی باشه، که هر موجودی با هر طبع دمایی، بتونن در کنار هم خوش و خرم زندگی کنن!
- چقد فرحبخش!
- اینم بهت بگم آلبوس، اینجا به هر موجودی فکر کنی، میاد!

ناگهان از فراسوی دید نیوت و آلبوس، ققنوسی به پرواز در آمد و لحظه به لحظه نزدیکتر می شد. ققنوس آمد و روی شانه آلبوس جای گرفت. نیوت با لبخند به آلبوس نگاه کرد و هردو از منظره لذت بردند. ققنوس به پرواز در آمد و در سه صحرا جولان میداد.

- او راستی بهت گفتم که هاگرید اژدهای جدیدی گرفته؟! انقد خفنه؟!
- آلبوس! خریدن حیوانات و موجودات اصلا کار درستی نی... تو الان به یه اژدها فکر کردی؟!

یک اژدهایی از گونه دم شاخی از پشت سر آنها به پرواز در آمد و از بالای سرشان رد شد. آلبوس که اوضاع را خیط و عرصه را تنگ می دید. سوتی کشید و ققنوس به سمتش به پرواز در آمد. اما ققنوس تنها موجود پرنده ای نبود که به سوت جذب می شد. پس ناگهان آلبوس، نیوت، ققنوس و اژدها از صحنه سه صحرا محو شدند و فقط بند پیژامه کز خورده نیوت باقی ماند.

- شرورم دهنتونو باژ کنین! بگین عااااا.

همین که دامبلدور فرود آمد، با صحنه ای عجیب و کاملا غیر طبیعی مواجه شد.
پسرکی کوچک که در دست قاشق داشت؛ روی میز رفته بود و به زور سعی می کرد قاشق را داخل دهان لرد سیاه ببرد.

- نمی خوریم بچه! ولمون کن!
- شرورم باور کنین اژ اون شربت تلحای مامانی نیشت. بشتنیه!

لرد سعی داشت از دست قاشق فرار کند ولی از آنجایی که به صندلی بسته شده بود؛ نمی توانست.
کوین بالاخره توانست به زور قاشق را وارد دهان او کند. دامبلدور که دیگر نمی توانست با دیدن این صحنه چگونه خنده اش را کنترل کند ریشش را در دهانش فرو کرد. اولش ریش باعث قطع شدن خنده اش شد ولی یکم بعد او را تا مرز خفه شدن برد.

- ک..م...عع..ک

کوین که حالا رو به روی دامبلدور قرار داشت محکم ریش هایش را گرفت و از حلقش بیرون کشید. البته از آنجایی که ریش های او بسیار بلند و در سن رشد بودند ؛ بیرون کشیدنشان نیم ساعتی طول کشید.

-مرلین میدونه چطوری این همه ریشو کردین تو دهنتون!
- ممنون....اههه... ممنون باباجان.

دامبلدور که حالا داشت نفسی راحت می کشید؛ با مهربانی به ناجی کوچکش خیره شد که عصبانی به نظر می رسید.
- بابابژرگ امیدوارم دلیل منطقی ای برای حراب کردن جشنم داشته باشین.
- باباجان من واقعا نمی خواستم جشن تو و تامو خراب کنم. اشتباهی اومدم تو خاطراتتون.
- اینا که حاطره نیشتن! تشورات و فکر و حیال منه.

با شنیدن این حرف؛ دامبلدور کمی گیج شد. تا آن موقع نمی دانست که می تواند وارد تصورات مردم هم بشود. نگاهی به اطرافش انداخت که با انواع بادکنک و عروسک تزئین شده بود. کمی ذوق کرد که وارد تخیلات یه بچه شده نه یک مرگخوار بی رحم. کمی هم تمایل به ماندن در آنجا، در او ایجاد شد.

- بابابژرگ نگفتین کارتون چیه؟

بچه مهمان نواز به نظر نمی رسید. بنابراین دامبلدور، برخلاف چیزی که واقعا می خواست، سعی کرد تمایلاتش را کنترل کند.
- ببین فزرندم شما دیالوگ یا تکه کلام معروفت رو بگو من خودم رفع زحمت می کنم.
- بی فرهنگا! لعنتیا! تمه! شینه....
- بابا جان گفتم دیالوگت رو بگو. چرا داری فحش میدی؟
- میشه بغلتون کنم؟

و قبل از این که کوین بتواند حرفی بزند در آغوش دامبلدور غرق شد.

- بابا بژارینم ژمین! داشتم دیالوگم رو می گفتم!

دامبلدور که متوجه اشتباهش شده بود؛ به آرامی کوین را زمین گذاشت و کوین که حالا به سر و صورتش کلی ریش چسبیده و او را شبیه بابانوئل کرده بود مشغول جدا کردن آنان شد.

- فرزندم میشه عجله کنی؟
- رودولف حیلی بی تر بیته... مورفین بد آموژی داره... من حاله بلا و اربابو دوشت دارم...

کوین رگباری جمله می گفت ولی اتفاقی نمی افتاد.

- من عاشق بشتنیم...میشه برام بشتنی بحری؟... بشتنی می حوری؟
- بله باباجان. ممنون از دعوتت!

دامبلدور تا خواست برود روی صندلی بنشیند؛ کوین جلویش را گرفت.
- من فقط اربابو حاله بلا رو دعوت می کنم!... عه ارباب کو؟

متاسفانه لردسیاه طناب ها را باز کرده و رفته بود.
-بیاین! لردشیاه فرار کرد! حالا شما می حواین با من باژی کنین؟

دامبلدور هرگز فرصت نکرد جواب بچه را بدهد زیرا که دیگر غیب شده بود.

با اینکه تلپورت بسیار سریع انجام میشد اما در همون نیم ثانیه هم دامبلدور آرزو کرد ایندفعه روی زمین خونه ی گریمولد فرو بیاد تا یک کشتزار. دامبلدور با قدم های نرم و آرام در فضای آرامش بخشی فرود اومد. دوباره هم در یک دشت بود اما تا چشم کار میکرد چادر های رنگارنگ بود.
دامبلدور مدتی منتظر ایستاد تا بلکه اتفاقی بیوفته؛ بارون بیاد،قلمو بخوره تو سرش، صدای دعوا بیاد، اما انگار هیچ اتفاقی قرار نبود بیوفته.

-نکنه ما در خلاء هستیم؟
-خیر! پرفسور شما در یک دشت هستید.

دامبلدور به دنبال منشاء صدا گشت. اما چیزی پیدا نکرد.

-نکند صدای قلبمان است؟
-خیر! صدای من است.
-تو کی هستی باباجان؟ و کجایی؟
-اینجام پرفسور.

دامبلدور با دقت بیشتری به اطرافش نگاه کرد. انگار داشت مه فضا رو میگرفت.

-باباجان...تیکه کلام مخصوصت را بگو، مارو به خیر تو را به سلامت.
-من تیکه کلام ندارم.
-اسمت چیه باباجان؟ تو محفلی؟
-بله.


دامبلدور هر لحظه بیشتر نگران میشد؛ مه غلیظی فضا رو در بر گرفته بود. هرچه فکر میکرد خاطره ای به یاد نمیاورد.

-باباجان، این مه طبیعیه؟
-کدوم مه پرفسور؟ الان هوا گرگ و میشه!
-باباجان، الان کجاییم؟
-پرفسور، شما مگه نیومدین مسابقه رو نگاه کنید؟
-کدوم مسابقه باباجان؟
-جام جهانی کوییدیچ دیگه پرفسور...هر چهارسال یه بار این مسابقات برگزار میشن؛ توی کتاب "کوییدیچ، زندگی ما!" دربارش خیلی توضیح داده؛ اگه نخوندین کتابشو میتونم بهتون بدم بخونید، فقط باید سر ساعت هشت برش گردونید به مادام پینســــ...

صدای گابریل به سرعت محو شد و پرفسور به زمان دیگری انتقال پیدا کرد.

دامبلدور وارد خاطره بعدی شد. این بار بالاخره در جایی خشک فرود آمده بود، بنابراین ریشش را چلاند تا آن را خشک کند اما باز هم ریشش آب داشت. آب زیادی به ریش دامبلدور جذب شده بود و همین باعث شد که او چندین بار ریشش را بچلاند. در هر بار چلاندن، میزان زیادی آب از ریش او خارج می شد. بالاخره بعد از مدتی ور رفتن با ریش هایش موفق شد که کار را به پایان برساند.

از کمی دور تر صدایی شنیده می شد. هر چقدر هم که سن دامبلدور بالا می بود، باز هم می توانست از آن فاصله صدای خودش که دارد با ولدمورت بحث می کند را تشخیص دهد.
- بابا جان، تام، این در به بیرون باز میشه یا به داخل؟
- ما تام نیستیم بی خرد. در هم به هر دو طرف باز میشه. درمون بسیار تواناست.

در آن لحظه دامبلدور علاقه خاصی به گفتن جمله «بچه بیا پایین» داشت اما به علت برخی محدودیت های سنی از انجام این کار خودداری کرد. جلو تر رفت و خود سابقش را دید. کمی چپر چلاق به نظر می رسید و شیرین می زد. به او گفت:
- سلام بابا جان! من خودتم از آینده. حالا لطف کن و دیالوگ معروفتو بگو.

دامبلدور دیگر که خودش را دیده بود پشم هایش ریزش کردند. البته پشم های دامبلدور آن قدری بود که هر چقدر بریزند باز هم از تعداد آن ها کم نشود.

- خودم؟ اگه راست میگی نشانه بده بابا جان!

دامبلدور کمی فکر کرد و سپس پاسخ خودش را داد:
- خب... این لباس هایی که پوشیدی در حال حاضر بسیار خز و سمی تشریف دارند.
- کاملا منطقی بود، پذیرفتم. حالا بگو چی می خواستی عزیزِ بابا؟
- دیالوگ معروفت رو بگو.

دامبلدور کمی فکر کرد و بعد گفت:
- اممم... از سایه ها نترس، تو تانوسی بابا جان!

اتفاقی نیفتاد. دامبلدور قدیمی هم متوجه این شد.

- از سایه ها نترس، تو... ناموسی بابا جان!
-
- اممم... پا بوس؟

تلاش های دامبلدور نتیجه ای نداشت. جرمی که می خواست خود را به هر نحوی که شده وارد سوژه کند اسهال فضل اظهار فضل کرد و گفت:
- تو ققنوسی بابا جان؟

دامبلدور می خواست برای این که به خودش ثابت کند آن زمان آن قدر ها هم خنگ نبوده، به طور مستقیم کمکی نکند. به همین دلیل گفت:
- اون چه کلمه ایه که با ف شروع میشه و با ‍انوس تموم؟

همه به فکر فرو رفته بودند. حتی مرگخوار های سفید هم در حال تفکر بودند. بعد از مدتی تفکرشان آنقدر عمیق شده بود که متوجه جرمی نشدند که دستش را برده بود بالا تا برای دستشویی رفتن اجازه بگیرد.

- تموم نشد عزیزانِ بابا؟

گویا کمی دیگر از زور زدن ها و نفهمید هایشان باقی مانده بود. وقتی کارشان تمام شد دامبلدور گفت:
- خب، نتیجه این همه فکر کردن چی شد حالا؟
- من به این نتیجه رسیدم که به این کار ما دو نفر میگن خوددرگیری.

دامبلدور که دیگر از خودش نا امید شده بود گفت:
- یک جمله ای هست که میگه «از سایه ها نترس، تو فانوسی بابا جان». اگر دوست داشتی اون رو به زبون بیار عزیز دل بابا.
- تو چالوسی بابا جان؟

دامبلدور دیگر مثل خود گذشته اش رد داده بود. بنابراین کتی را که دم دستش بود نیشگون گرفت. کتی جیغی بلند کشید. دامبلدور قدیمی بدون لحظه ای درنگ رو به کتی کرد و گفت:
- چرا ترس؟ از سایه ها نترس، تو فانوسی بابا جان!

دامبلدور قبل از این که بتواند از خوشحالی حرکات موزونی که بیشتر روی نواحی اطراف کمر تمرکز داشتند را اجرا کند، به مکان و زمانی دیگر منتقل شد.