رون و ادوارد متوجه شدن که اون روز توی تمام کلاس‌های صبح، پروتی جعبه‌ی چوبی کوچکی رو با خودش اینور و اونور می‌بره. اما حس کنجکاویشون به شدت گل کرد وقتی دیدن که پروتی اون جعبه رو با خودش به سر میز نهار هم اورده و انگاری داره از پوره هویج و سیب زمینی خودش با قاشق می‌ریزه توی جعبه. رون و ادوارد از جایی که نشسته بودند بلند شدن و در دو طرف پروتی نشستن.
- سلام پروتی. توی اون جعبه چی داری که یه لحظه هم ولش نمی‌کنی؟
- این تو یه سنجاب کوچولوی مریضه که لب رودخونه پیداش کردم. از وقتی وزارتخونه درخت‌های جنگل رو برای ساخت هتلوارتز قطع کرده، این کوچولو و خانواده‌اش برای پیدا کردن قضا و سرپناه دچار مشکل شدن و احتمالاً خیلی‌هاشون حالشون بده.

ادوارد نگاه مشکوکی به پروتی انداخت و گفت:
- تو که نمیخوای کل سنجاب‌های جنگل رو بیاری اینجا و توی خوابگاه گریفندور نگهشون داری؟!
- نه. راستش متاسفانه نه جای نگه‌داری ازشون رو دارم نه وقت و امکان گشتن دنبال همه‌شون. تازه فقط سنجاب‌ها که نیستن! تسترال‌ها، سنتورها، گرگینه‌ها، تک شاخ‌ها، جغدها، غول‌ها، پری‌های دریایی. باید یه کاری کرد!
- اینجوری پیش بره باید تو هاگوارتز یه باغ وحش بزنی!
- نه! من تصمیم دارم یه کمپین حمایت از موجودات وحشی مقیم بر علیه وزارت و هتلوارتز تاسیس کنم و جنگل موجودات رو ازشون پس بگیرم. اسمش هم می‌ذارم کمپین حموم! مخفف حمایت از موجودات وحشی مقیم. شما دوتا هم هستین دیگه؟

رون نگاهی به جعبه‌ی کوچیک روی میز کرد و گفت:
- هرچند این ح.م.و.م از ت‌.ه.و.ع هم مسخره تره، اما احساس می‌کنم می‌فهمم چی می‌گی. جنگل خونه‌ی این موجوداته. من و ادوارد هم هستیم!

سوژه جدید

با پیشرفت تکنولوژی و عصر ارتباطات جادویی , جادوگران سراسر دنیا برای دیدن مکان های تاریخی و توریستی جادویی به سراسر دنیا سفر می کنند.
وزارت سحر جادو با تشکیل جلسه فوری برای جذب توریسم همه مسولان رو احضار کرده تا با بررسی طرح ها به یک نتیجه درست برسه.
_ همگی ساکت , لطفا همگی ساکت. همانطور که اطلاع دارید بطور چشم گیری سفر های تفریحی , تجاری و تاریخی جادوگران به اوج خودش رسیده و بیشتر کشور های جادویی دارن از این فرصت نهایت استفادرو میبرن.

پچ پچ های افراد به هوا بلند شد و سخنگو چکش کنار میزش رو برای ساکت کردن ملت به میز کوبید.

تاق تاق تاق

_اهم , خوب من این جلسرو تشکیل دادم تا همگی در این مورد گفتگو کنیم و ما نیز از این فرصت نهایت بهره رو ببریم. خوب حالا افراد میتونن نظراتشونو بیان کنند.
_ به نظر من بهتره ما هم مکان های تاریخی و تفریحی خودمون رو با نصب بنر ها توی سفارت خانه ها به دنیا معرفی کنیم.
_ قربان فکر خوبیه ولی متاسفانه ما مکان های دیدنی زیادی نداریم , فقط با یه دهکده , کوچه و یه زمین مسابقه کوییدیچ نمیتونیم جذب گردشگر کنیم. البته میتونم بگم مدرسه هاگوارتز یک امتیاز برای ما محسوب میشه چرا که بهترین مدرسه جادوگری تو دنیاس ولی نمیتونی اونجارو یک مکان توریستی کنیم چون که دانش اموزا فغلا مشغول هستن.
_ اهم , قربان باید اینم بگم ما هتلی نیز برای عقامتشون نداریم با توجه به رونق گردشگری حال چندتا مهمان سرا اصلا کافی نیست باید به این موضوع نیز رسیدگی بشه.

ملت که فکر میکردند انگار نمیتوانند دربرای این موضوع کاری بکنند نا امید شدند و درحال ترک جلسه بودند که یک فرد با صورت چروکیده دستش رو بلند کرد.
_ قربان من یک فکری دارم , فکری که همه مشکلاتمون رو حل میکنه.

همه ملت ساکت شدند و همگی به او خیره ماندند تا ادامه حرفش رو بزنه.
_ ما میتونیم کنار هاگوارتز یک هتل تفریحی بسازیم. ما باید قسمت عظیمی از جنگل ممنوعه رو از بین ببریم و بجاش یک هتل بزرگ و شش ستاره رو درست کنیم. با اینکار هم هلتمون یک دریاچه طبیعی و بزرگی داره باعث جذب بیشتر گردشگرا میشه. البته اینم باید اضافه بکنم نزدیک بودن هتل به زمین بازی کوییدیچ هاگوارتز و دهکده هاگزمید و همینطور ایستگاه قطار که رفت امد رو به کوچه دیاگون ممکن میسازه و همینطور گردشگرا از اتاقاشاون میتونن منظره سبز , دریاچه و بهترین مدرسه جهان رو یکجا داشته باشند. قطعا این هتل بهترین گردشگرارو به اینجا خواهد اورد.
_ قربان لطفا صبر کیند اگه ما جنگل ممنوعه رو از بین ببریم اون وقت موجودات توی جنگل جایی برای زندگی نخواهند داشت باید به فکر اونا باشیم.

رییس مجلس بلند شد و خواست که رای نهایی رو اعلام کنه.
_ خوب قطعا هر پیشرفتی مشکلاتی رو دربر داره ما نباید با همچین مشکل کوچیکی بلرزیم. رای اخر , با ساختن هتل با نام هتلوارتز موافقت شد. سریعا شروع کنید.


چند روز بعد از ساختن هتل.

تقریبا یک ماه از ساختن هتل می گذشت , هر روز بر گردشگران افزوده میشد و حتی دانش اموزا هم میتونستند از استخر , دیسکو و رستوران های هتل با قیمت کمتر استفاده کنند حتی لرد ولدمورت نیز هر روز به این هتل میومد تا از استخر های مختلط هتل نهایت استفاده بهینرو ببره .ولی همه در رفاه نبودند و خیلیا نیز از ساخته شدن هتل ناراضی و عصبانی بودند.

_ پروفسور! پروفسور!
_ بله فرزندم چیشده؟
گرگ نماها , اونا به همراه تسترال ها به دروازه قلعه حجوم اوردن. اونا از اینکه هتل جنگل اونارو نابود کرده بدجور عصبانی شدند بعضیاشون دارن به گردشگرا حمله میکنند و فراریشون میدند.
_ اوه خدای من , باشه من سریع به دفتر وزارت میرم.

وزارت به تازگی دفتری در طبقه بالای هاگوارتز برای رسیدگی کار های هتل باز کرده بود. پرسیوال سریع از پله ها بالا رفت و به دلیل سن چند صد ساله و بردن مدال زندگی ابدی از جنتی با خستگی تمام پله هارو به پایان رسوند و به دفتر وزارت رسید.

_ اقای ارسینوس گرگ نما ها و تسترال ها به عصبانی شدند و کم مونده به داخل قلعه حجوم بیارن ما نمیخوایم به حیوانات اسیبی برسونیم , شما سریعا باید به این موضوع رسیدگی کنید.
_ نمیتونیم. اقای دامبلدور ما هم مشکلات خودمونو داریم. به تازگی به برخی از جاهای هتل نیز حمله شده.
_ چی؟! کیا بودن؟
_ انسان نبودن. به ماهم اشباح جنگل , اسب های انسان نما و همینطور غول ها و پری های دریایی حمله کردند ما افرادیو برای دفاع در برابرشون به اونجا فرستادیم در حال حاضر نیرویی برای دفاع از شما نداریم.
_ اوه , اونا جنگلشونو میخوان شما باید جنگلشونو بهشون پس بدین.
_ اونا دیگه جنگلی ندارن اقای دامبلدور. هتلوارتز بهترین درامد زایی رو برای وزارت در بر داشته و همینطور با این هتل گردشگرای ما در چند سال گذشتع پنج برابر شده. از دست ما کاری بر نمیاد بهتر خودتون به فکر خودتون باشید.


خوب تا اونجا متوجه شدین دانش اموزان هاگوارتز این وسط گیر کردند یا باید با وزارت همکاری کنند و با جکو جونورا بجنگن یا هم برعکس.
اینجا میتونید هرجور موجودی که خواستید رو تو رول هاتون بیارید و همینطور هرجور گردشگر که از هرجای دنیا بود کلا ازادید. میتونید سوژرو به جنگل بکشید یا به داخل هاگوارتز یا حتی به داخل دریاچه و با پری دریاییو اینچیزا مواجهش کنید. خلاقیت به خرج بدینو سوژرو هات کنید

*پست پایانی*

پرسیوال از گودریک پرسید:
- یعنی کجا رو میگه؟
- جایی که همه‌ی ما ازش کلی خاطره‌ی خوب داریم. امشب گویا همه باید به هاگوارتز برگردیم.

رعد و برق و باد و بوران مسیر جاروهایی را که در تاریکی شب به سمت هاگوارتز در حرکت بودند را منحرف می‌کرد. ایده‌ی اینکه نشود به هاگوارتز آپارات کرد متعلق به خود گودریک بود. حالا در آن لحظات شک کرده بود که آیا این تصمیمش بهای خون زن عزیزترین دوستش می‌شود؟ چند جارو آنطرف‌تر، پرسیوال هم حال منقلبی داشت. تصویر چشمهای کندرا از مقابل چشمانش کنار نمی‌رفت. دختر بیچاره فقط به گناه عشقش به او، ممکن بود به سرنوشت شومی دچار شود، آن هم در شبی که پرسیوال می‌بایست آن را شیرین ترین شب زندگیش بکند. از بی مسئولیتی خودش منزجر بود، نباید می‌گذاشت این اتفاق بیفتد‌. باید از عروسش مراقبت می‌کرد.

بالاخره بعد از چند ساعتی که برایشان مثل چند سال گذشت، به قلعه هاگوارتز رسیدند. فیلیفیس دالاهوف در بالای بلندترین برج قلعه منتظرشان ایستاده بود. کندرا را با طنابی بسته بود و در حالی که سر طناب را در دست داشت، کندرا را به سمت پرت شدن از برج هل می‌داد ولی لحظه‌ی آخر طناب را می‌کشید. جیغ‌های از روی هراس دخترک بیچاره از دوردست به گوش می‌رسید. پرسیوال درنگ نکرد. با سرعت به سمت دالاهوف خیز برداشت. اما دوباره آن توده‌ی سیاه پیدا شد و راهش را بست. صدای قهقهه های دالاهوف در جیغ‌های کندرا و فریادهای از روی استیصال پرسیوال پیچید. خشم گودریک آتش می‌کشید. گلوله آتشی را از سر خشم به سمت توده‌ی تاریک پرتاب کرد. گلوله آتش از درون تاریکی رد شد و دایره‌ای از منظره‌ی پشت توده از جایی که رد شده بود پیدا شد‌. توده‌ی تاریک بلافاصله دوباره پخش شد و روزنه را پر کرد. اما همین برای گودریک کافی بود. رو به همرزمان گریفندوریش فریاد کشید:
- به سمتش آتش پرت کنید.

چند ثانیه بعد رگباری از طلسم های اتشین به سمت توده‌ی تاریک روانه شد. در اثر برخورد چندین و چند طلسم همزمان، روزنه بزرگتری توی توده به وجود آمد و قبل از اینکه دوباره بسته شود، گودریکو پرسیوال روی جاروهایشان شتاب گرفته بودند و از آن رد شده بودند.

دالاهوف گودریک و پرسیوال را دید که از توده خارج می‌شوند. ترس سراپایش را گرفت. هراسان پا به فرار گذاشت اما دیر شده بود. به عنوان آخرین حربه کندرا را به پایین پرتاب کرد تا حواس آنها را پرت کند. پرسیوال به پایین خیز برداشت و همسرش را میان زمین و هوا به سلامت در آغوش گرفت. گودریک اما بی توجه به تعقیب دالاهوف ادامه داد تا اینکه بلاخره دستانش را دور گلویش حلقه کرد.
- پر از نفرت و کینه‌ای دالاهوف. وقتشه که یک بار برای همیشه دنیام رو از شرت کم کنم!

همونطور که با یک دست گلوی دالاهوف رو سفت گرفته بود، با دست دیگرش شمشیرش را بیرون کشید. آخرین نگاهش را به دالاهوف که در حال عجز و لابه بود انداخت‌. شمشیر را بالا برد ولی یک لحظه تصویر وحشتناکی جلوی چشمانش شکل گرفت که او را در جا میخکوب کرد. لحظه‌ی مرگ برادرش. برادر عزیزش که دیگر در این دنیا نبود. یادش امد که چقدر کشتن کار سخیف و وحشتناکی است. میدانست فیلیفیس دالاهوف هم برادر و خواهری دارد. دلش به رحم آمد. چوبدستی دالاهوف را از دست مشت شده اش بیرون کشید و از وسط دو نصف کرد. سپس او را با قدرت به زمین کوبید و گفت:
- دیگه هیچ وقت برای من و دوستانم دردسر نشو چون دفعه‌ی بعد نمی‌بخشمت.
سپس با مابقی گریفندوری‌ها به پرواز درآمد و از هاگوارتز دور شد. هر چه که باشد هنوز شب مهمانی عروسی دوستش بود و جشن و پایکوبی باید تا صبح ادامه می‌داشت.

تمام بدنش یخ کرده بود، او را شب عروسی اش ربوده بودند، تا به حال آن مرد را ندیده بود، از این موضوع خوشحال بود زیرا چهره ی آن مرد بسیار کریه و زشت می نمود. همیشه در فکر شب عروسیش با پرسی بود ولی اکنون گیر آن موجود زشت افتاده بود. با خود فکر کرد«حتما پرسی دنبالم می آید...»

صدای آن مرد رشته ی افکارش را پاره نمود:«نقشه ی خوبی داشتم کندرا درسته؟ هیچ کس ندید چطوری دزدیدمت، اون احمق ها حتما میان دنبالت ولی حتی خودت هم خبر نداری چه خواب هایی برایت دیدم.»سپس لبخندی زشت صورت کریه اش را پوشاند و دندان های زردش را نمایان کرد.

کندرا از شنیدن حرف های او بر خود لرزید، یعنی او چه کسی بود؟ امکان داشت از دشمنان پرسی باشد؟ مطمئن بود که برای نجاتش می آیند اما مردد بود که آیا موفق می شوند یا نه...

تا به حال او را کشان کشان همراه خود می کشید، می خواست رنج را در چشمان کندرا ببیند. هر چه عزیزان پرسی را اذیت می کرد ؛ خوشحال تر از قبل می شد ولی از آن جا به بعد تصمیم گرفت، کندرا را تحت فرمان خود در بیاورد، در همان محل جشن او را خلع سلاح کرده بود و کندرا هیچ چوب دستی برای مبارزه با او نداشت.
«ایمپریوس»

کندرا تحت فرمان او در آمد. صدای فیلیفیس را می شنید که در گوش او نجوا می کرد: «آفرین دختر خوب حالا خودت رو در دره ی گرانتور-بخش شمالی غیب و ظاهر کن»

کندرا که تحت طلس فرمان او بود، بلافاصله این کار کرد. اکنون هر دوی آن ها در گرانتور بودند.

------------------------------------------------
گودریک که نگران می نمود، مدام طول و عرض تالار عروسی را طی می کرد، ناگهان ایستاد و رو به گریفندوری ها کرد و گفت:«دیگر نباید وقت را هدر بدهیم مطمئنا، اون نامرد کندرا را با خودش برده، اول بهتره این دور و اطراف رو بگردیم تا شاید نشونه ای پیدا کنیم.»

گریفندوری ها در گروه 5 نفره در آمدند تا به جستجو بپردازند، اما همین که گودریک می خواست از در خارج بشود، چشمانش بر روی برگه ای قفل شد.

نقل قول:

گودریک مور مورش بود، باز هم همان جا را انتخاب کرده بود، هدف ان مرد پلید چه بود؟ با ناراحتی رو به گریفندوری ها کرد و گفت:«دیگر نیازی به جستجو نیست، این نامه به ما می گوید کندرا کجاست، پیش به سوی از بین بردن پلیدی.»

در آن زمان که که گریفندوری ها برای نجات جان همسر پرسی آماده می شدند، پرسی به پنج سال پیش می اندیشید. رگه ای از غم صورتش را پوشانده بود. اگر دیگر همسرش را نمی دید چگونه به زندگی ادامه می داد؟ نمی خواست اینگونه فکر ها ذهنش را مشغول کند، پس آن ها را پس زد.باید روی نجات جان کندرا تمرکز می کرد، نمی خواست اجازه دهد آن اتفاق بار دیگر تکرار شود...

خلاصه:

در زمان های قدیم که گودریک و پرسیوال با هم دوست های خوبی بودن ، با گریندل والد و فیلیفیس دالاهوف دشمنی داشتند و چگونگی ایجاد این کینه در فلش بک پست قبلی نوشته شده ، حالا بعد از گذر زمان پرسیوال عروسی می کند اما چند روز قبل از عروسی فیلیفیس نامه ای به آن دو می فرستد و به آنها می گوید که عروسی رو برهم خواهد زد. تمام گریفندور آماده مقابله با انها می شوند تا نگذارند عروسی پرسیوال خراب شود اما در یک هنگام ، فیلیفس در شب عروسی ظاهر می شود.

-------------------

گودریک به سختی گامی به طرف برادرش برداشت اما در یک لحظه با برخور نور سبز رنگی به گواردین ..... او چشمانش را بست.

تیر غم و غصه بر قلب گودریک برخورد کرد ، خاطرات خوش او همراه برادرش در جلوی چشمانش همانند فیلمی گذر می کردند و به او یادآوری می کردند که دیگر برادرش مرده بود و دیگر او را نمی بیند.

« نه »

فریاد گودریک محیط را پر کرد.

پایان فلش بک

شب عروسی

تمامی مهمانان و گریفندوری ها به توده های سیاه رنگی که در حال بیشتر شدن بودند ، زل زده بودند. بیشترشان از ترس قدم هایشان را به عقب برمی داشتند اما بیشتر گریفندوری ها چوبشان را اماده می کردند.

پرسیوال همسرش که هنوز چند دقیقه هم نشده بود که ، همسرش نشده بود ، به عقب برد و خودش به کنار گودریک رفت و چوبش را به طرف توده های سیاه رنگ گرفت. پرسیوال زیر لب گفت: « اینا چطوری اومد تو؟؟ »

توده ناگهان به چند قسمت تقسیم شدند و به هر طرف تالار پخش شدند. صدای جیغ مهمانان فضای تالار را پر کرده بود. گریفندوری ها سعی می کردند با طلسم هایشان آنها را متوقف کنند اما توده در بین میهمانان حرکت می کردند و نشانه گرفتن آنها بسیار سخت بود.

ناگهان توده به طرف بانوی چاق رفتند و ناپدید شدند. سکوت همه جا را فراگرفته بود و همه با چهره های متعجب و سوال انگیز بهم نگاه می کردند اما ناگهان صدای فریادی پر از غم ، همه را مجذوب خود کرد.

« نه »

همه به طرف پرسیوال نگاه کردند که بر روی زمین نشسته و گریه می کند. همسر پرسیوال ناپدید شده بود. همسری که هنوز گرمی نزدیک بودند به پرسیوال ، در تنش بود و هنوز در حال احساس کردن پرسیوال بود و پرسیوالی که حالا پر از غم و غصه در حال گریه کردن بود.

گودریک نمی دانست چکار کند. دیگر مغزش کار نمی کرد و نمی دانست چکار کند. این کینه قدیمی داشت بار دیگر قربانی می گرفت اما پرسیوال در این کینه جایی نداشت و فقط دوست او بود. گودریک باید یک کاری می کرد ... باید پرسیوال را از این ناراحتی بیرون می آورد.

گودریک رو به گریفندوری ها که دور پرسیوال جمع شده بودند و سعی داشتند او را آرام کنند ، کرد و گفت: « آماده بشید ... باید بریم »

فلش بک: 5 سال قبل

باران آرام آرام بر گونه های سرد گودریک مینشست و همچون قطره اشکی از روی گونه اش روان میگشت.

مه تماتم اطراف گودریک جوان را در بر گرفته بود و او درکی از اطرافش نداشت.دوستش پرسیوال کجا بود؟؟

این سوال مدام ذهنش را مشغول کرده بود.از وقتی چغدی از طرف پرسیوال به دستش رسید آرام و قرار نداشت.نامه ی دوستش او را به وحشت انداخته بود:

نقل قول:

شمشیر جن ساز گودریک بر کمرش سنگینی میکرد و صدا های اطرافش زجرش میداد.از زمانی که نامه به دستش رسیده بود آنقدر خواندش که دیگر چروک شده بود.باورش نمیشد.امکان نداشت که گریندل والد برگشته باشه.


قدمی سنگین به جلو برداشت و فریاد زد:

پرسی...تو کجایی....پرســــــــــــی!

عرق سردی روی ستون فقرات گودریک نشسته بود.نکند برای پرسیوال اتفاقی افتاده بود.

گودریک در همین افکار بود که صدایی در اعماق دره به گوشش رسید:

- کمـــــــــــــــــــک...یکی کمکم کنه....

وحشت گودریک دو برابر قبل شد.قطعا صدای پرسیوال بود.
به سرعت به طرف دره رفت.شمشیرش را در آورد تا به وسیله ی نوری که شمشیر از خود ساتع میکند بتواند اطرافش را قدری بهتر ببیند.اما در برابر مه به آن سنگینی حتی نور شمشیر هم کارساز نبود.
صدای فریاد پرسیوال دوباره در ذهنش سردی وصف ناپذیری ایجاد کرد.

تصمیمش را گرفت و از دره پایین رفت.

هر چه جلو تر میرفت از شدت مه کاسته میشد.چند جای بدنش زخم برداشته بود اما هنوز به راهش ادامه میداد.
تا این که نور تاری را از دور دید.

به سرعت به طرف نور رفت و چیزی را که دید تا سال ها بعد کابوس شب هایش شد:

پرسیوال به صورت وارونه با ریسمانی نامرئی بین زمین و هوا معلق بود.دو نفر در کنار پیکر نحیف پرسیوال پوزخند زنان به چشمان نگران گودریک نگاه میکردند.یکی از آن دو نفر کسی نبود جز گریندل والد سیاه و دیگری خادم وفادارش فلیفیس دالاهوف!

گریندل والد با لحنی تمسخر آمیز گفت:"

- فکر نمیکردم اینقد ابله باشی که اینجا بیایی...یعنی اینقد به پرسیوال اطمینان داری؟؟فکر میکردم بدونی که من چقدر توی طلسم فرمان واردم...

گودریک که از شوک بیرون آمده بود فریاد زد:

تنها چیزی که از تو یادم میاد خون و سیاهیه...همین.

گریندل والد خنده ی بلندی کرد و گفت:

نمیدونم اینو به حساب تعریف بزارم یا یه حرف ابلهانه...ولی گودریک عزیز خیلی خوشحال میشم امروز یه سورپرایز دیگه هم بهت نشون بدم

گریندل والد با تکان ظریف چوبدستی پرده ای را از روی جسد بی جان پسری برداشت که از جان برای گودریک عزیز تر بود

خشم و نفرت دیوانه وار درون گودریک را آشفته کرد و اندوه جای خود را به فریادی بلند داد:

- گواردین...نــــــــــــــه!

گریندل والد خنده ی دیگری کرد و گفت:

اون یه قدم با مرگ فاصله داره گودریک عزیز...ولی متاسفانه جدیدا دل رحم تر از قبل شدم و نکشتمش تا تو رو دعوت کنم که از این دو نفر یکی رو برای زندگی انتخاب کنی....اوه راستی داشت یادم میرفت.هر چیزی یه بهایی داره و بهای زندگی یکی از این دو نفر چیزی جز زندگی تو نیست...

آذرخش برای لحظه ای فضای اطراف را روشن کرد و چهره ی گیریندل والد را بی رحم تر از هر زمانی به گودریک نمایاند

********************************************
لطفا هر کی پست بعدی رو میزنه اول به این فلش بک خاطمه بده بعد هر چی دلش میخواد بنویسه
ممنون

می خواستم بگم عالی بود ولی به خاطر چند اشتباه کوچولو مجبورم بگم خوب بود.

همه چیز برای شروع یک جشن فوق العاده آماده بود.
رفته رفته هوا تاریک و بدنبال آن بر جمعیت مهمانان جشن افزوده میشد.
گودریک با لباسی فاخر،در گوشه ای از تالار ایستاده بود.با اینکه ظاهرا آرام به نظر میرسید اما هر لحظه آماده ی دیدن یک نشانه یا علامت بود.هرازگاهی به گروه های گریفی نگاهی می انداخت و از حضور آنها در جای خود مطلع میگشت.
اولین گروه که مسئول حفظ امنیت مهمانان بودند در میان جمعیت میچرخیدند.گروه دوم هم بیرون از تالار در رفتو آمد بودند مبادا نشانی از دالاهوف یا دارک لرد ببینند.و در گروه آخر هم در کنار پرسیوال بودند.به آنها سفارش کرده بود که خیلی جلوی دستوپای پرسیوال نباشند.
هرچه باشد امشب شب عروسی او بود و خودش به تنهایی مشغله ذهنی داشت.
گودریک با ناراحتی در جای خود تکان خورد.کمی این وضعیت او را عصبی میکرد.فکر به اینکه امکان دارد آنشب مراسم ازدواج دوستش با چه همراه باشد او را آزار میداد.اما...
آنها آماده بودند پس دیگر جای نگرانی نبود.
متوجه نگاه چند نفر از مهمانان شد.با تعجب به او خیره شده بودند.گویی پیشانی عرق کرده و چینهایش که خبر از ذهن مشغولش میداد،باعث شده بود تا حدودی حالت طبیعی اش را از دست بدهد.سرش را تکان داد.بی توجه به آن نگاههای عذاب آور با قدمهایی مصمم به سمت جایگاه پرسی رفت.پرسی با دیدن گودریک که به سمتش می آمد با تردید لبخندی بر لب آورد.
با صدایی آرام زمزمه کرد:همه چیز مرتبه؟
گودریک با اطمینان گفت:البته دوست من،البته.همه چیز تحت کنترله.
سپس از تالار خارج شد.
در بیرون از تالار همه چیز آرام و خوب به نظر میرسید.
در سمت چپ یکی از گریفی ها که مسئول حفظ امنیت تالار بود،با نگاهی خیره مردم را نگاه میکرد.
گودریک به سمتش رفتو گفت:خب؟؟
ــ ظاهرا که همه چیز خوب پیش میره.من واقعا دارم به این نتیجه میرسم که امشب یه مهمونیه بی دردسر خواهیم داشت!
ــ ولی من چندان مطمئن نیستم.
ــ درسته.ما همچنان حواسمون به اوضاع هست.
ــ متشکرم.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

همه چیز به خوبی پیش میرفت.گودریک با خود می اندیشید که کمی بیشتر نمانده.به چهره ی پرسیوال چشم دوخته بود که با دیدن شریک تازه ی زندگیش غرق در شادی بود.
لحظه ای شگفت انگیز بود که همه ی مهمانان مجذوب آن شدند.
گودریک کمی ناراحت به نظر میرسید.این وضعیت اصلا خوب نبود.تنها دو نفر از محافظان بیرون بودند.همه خواستار این بودند که در تالار بمانند و تماشای این قسمت را از دست ندهند.میدانست که پرسی به وجودش در تالار نیاز داشت.
گودریک با دست گردنش را لمس کرد.کمی خسته کننده بود.
در لحظه ای که عاقد آن دو را شریک ابدی اعلام کرد توجه گودریک به چیزی جلب شد.چیزی فراتر از این لحظه....
خطری برای همه.....
برق شنل سیاه رنگی....
صاحب آن وارد تالار شد و همزمان با هم چندین اتفاق افتاد.....

آفرین ... خوب بود

گریفی چوبدستی هایشان را به اولیواندر دادند که برایشان تجهیزش بکند و سپس نزد گودریک که اماده بود نقشه را توضیح بدهد رفتند.

پاسی از نیمه شب گذشته بود و به همین دلیل تالار را نور زیادی پشتیبانی نمی کرد به جز چند شمعی که توانسته بودند دور از چشم بقیه روشن نگاه دارند که البته با اب شدن شمع ها نور اتاق هم به مرور زمان کم تر می شد.

گریفی ها دور میز مربعی شکلی که گودریک در صدر ان نشسته بود رفتند و منتظر دستور گودریک نشستند.گودریک پس از اگاهی از بهتر شدن حال پرسیوال که کمی نوشیدنی کره ای خورده بود رو به جمعیت کرد و گفت:
-زود تر میرم سر اصل مطلب.اگر بخواهد اسیبی به عروس پرسیوال بزند سه راه بیشتر ندارد یا حداقل سه راهی که ما انتظارش را بکشیم.راه اول این است که به مهمانان اسیب برساند که احتمالش کم است و به هر حال امکان دارد.راه دوم این است که به تالار اسیب رساند که احتمال بیش تری نسبت به راه اول دارد که امکان دارد از پسش بر ناید و راه سوم که احتمال بیش تری نسبت به همه راه ها دارد این است که به او و همسرش اسیب برساند.

وی اندکی تامل کرد که از اگاهی بقیه نسبت به این ماجرا مطمئ شود. سپس ادامه داد:
-پس به چهار گروه تقسم می شویم.گروه اول مراقب مهمانان است.وظیفه گروه دوم مراقبت از تالار عروسیست و گروه های سوم و چهارم عروس و پرسیوال را اسکورت می کنند.
نیم نگاهی به اولیوندر کرد و گفت:
-اگه کار دوست چوبدستی سازمون تموم شده راه بیفتیم.

کمی کوتاه بود اما ...
خوب بود

گریفیندوریها تبدیل شده بودند به گروههایی پنج شش نفره و با هم در مورد اتفاقی که با خبر شده بودند حرف می زدند و سعی می کردند خبر را به همه انتقال بدهند.

پرسی و گودریک رفته بودند گوشه ای تنها نشسته بودند تا کسی صحبت هاشون رو نشنوه.ولی کسانی که نگاهشون می کردند میتونستند از هیجانات گودریک بفهمند که گودریک دارد به پرسی آرامش می دهد و داره برنامه ریزی می کنه که عروسی به بهترین نحو برگزار بشه.
گودریک بلند شد و رفت روی یکی از میزها و با نگاهش از همه خواست که دورش جمع بشن.گودریک صبر کرد همه جمع بشن ولی حرفی نزد و با نگاهش داشت چشم تو چشم افرادی که اونجا بودن رو نظاره می کرد.همینطور که داشت نظاره می کرد وقتی به بعضی ها می رسید نگاهش برای چندین لحظه چشم تو چشم قفل میشد به طوری که همه فرصت می کردند به این رد و بدل شدن نگاه توجه کنند و بفهمند که دارد به کی نگاه می کند وبا یک لبخند این ارتباط را قطع میکرد و به نفر بعد نگاه می کرد.بعد از زمان طولانی که صرف نگاه کردن به تک تک افراد شد شروع کرد به راه رفتن روی میز.
در حین راه رفتن داشت زمزمه هایی زیر لب میکرد.بچه ها می شنیدند اما نمیتوانستند بفهمه چی میگوید....یک لحظه ایستادو بعد دوباره یک نگاه خیلی سریع به تک تک بچه ها کرد و شروع کرد به سخن گفتن و سریع رفت سر اصل مطلب.

گودریک:ممنون از اینکه وفاداریتون رو بهم نشون دادید و اینجا جمع شدید.ولی من در چشمان بعضیهاتون ترس رو حس میکردم و این برای یک گریفیندوری اصلا خوب نیست.میخواهم این مطلب را براتون روشن کنم که کار ما با ترس پیش نمیرسه و من شمشیر گریفیندور را به داخل کمد برمیگردونم و تالار تاریک میشه.اون موقع هر کی فکر میکنه جرئتت مبارزه کردن رو نداره میتونه اینجا رو ترک کنه.این هم برای جان خودش بهتره و هم جان دیگر افراد رو به خطر نمیندازه.و همینجا بگم هیچکس حق نداره کسانی رو که رفتن رو ترسو یا بزدل خطاب کنه.
گودریک شمشیر رو داخل کمد برگردوند و صبر کرد تا ببینه که کسی میره یا نه.(گودریک با باز و بسته شدن در تالار میتوانست بفهمد کسی رفته یا نه)اما بعد از چند مدت که صبر کرد دید در باز و بسته نشد و شمشیر را دوباره بیرون آورد و وقتی نور شمشیر روی جمعیت افتاد از صحنه ای که دید متعجب شد و حرارتی برگرفته از هیجان و قدرت درونش گر گرفت.

صحنه ای که دیده بود تمامی افراد درون سالن و حتی پرسی چوب دستی هاشونو بیرون آورده بودن و به سمت بالا گرفته بودند.
گودریک هم به پیروی از جمع چوبدستی خود را بیرون آورد و به همراه جمع همه سر چوبدستیهایشان روشن شد و یک صدا با هم انگار که از قبل بدون اینکه صحبتی بکنند در درونشان هماهنگ کرده بودند که فریاد بزنند تا آخرین قطره خون مقاومت میکنیم و چند لحظه سکوت و بعد دوباره یکصدا فریاد زدند پرسی عروسیت مبارک

سوژه جدید

هوا تاریک بود و نور ماه از پنجره تالار بر صورت پر از غم پرسیوال می تابید و افکار او را بیش از پیش غم ناک می کرد. اشکهایش از روی گونه هایش بر زمین می ریخت و هر قطره بر ناراحتی او می افزود.

صدای قدم های کسی آمد. صدا هر لحظه نزدیک تر می شد و ترس در وجود پرسیوال بیشتر می شد. چرخید و چوبش را بیرون آورد.

« پرسیوال ... منم گودریک »

چهره ی گودریک در تاریکی تالار نمایان شد و پرسیوال نفس راحتی کشید.

گودریک باز هم نزدیک تر شد و دستش را در شانه ی پرسیوال قرار داد و گفت: « پرسی ... چرا تا حالا نخوابیدی؟ ... اتفاقی افتاده؟ »

پرسیوال در چشمان گودریک نگاه کرد اما نتوانست زیاد نگاه کند چون چشمانش پر از اشک شد و رویش را برگرداند. دستش را در جیبش کرد و کاغذی که روز های خوش در راهش را خراب می کرد ، را به گودریک داد.

گودریک کاغذ را گرفت. چوبش را در آورد و تکانی به آن داد که باعث شد نوری از آن بیرون آید تا بتواند کاغذ را بخواند.

نقل قول:

آخرین کلمه ی نامه همانند تیری بر قلب گودریک برخورد کرد. او نمی توانست تحمل کند که عروسی دوستش به خاطر یک کینه ی قدیمی دارد از بین می رود.

پرسیوال بار دیگر چرخید و رو به گودریک ، گفت: « گودریک ... در اون ماجرا من و تو بودیم اما ... اما من دارم توانشو پس می دم ... نه تو »

گودریک دستش را در شانه ی پرسیوال قرار داد و بعد از کمی سکوت گفت: « پرسی ... بهت قول می دم ... نمی زارم اتفاقی بیفته »

بار دیگر صدای گریه پرسیوال بلند شد. صورتش را از گودریک چرخاند و بار دیگر به ماه چشم دوخت اما نمی توانست افکارش را تحمل کند ... نمی توانست همینطوری بایستد و منتظر این باشد که عروسیش به خاک و خون کشیده می شود ... نمی توانست.

با صدای گریه های پرسی تمام گریفندوری ها از خواب بیدار شده بودند و به کنار آنها آمده بودند. گودریک که از آمدن گریفندوری ها مطلع شده بود ، شمشیرش را از کمد رو به رویش برداشت. نوری از شمشیر بیرون آمد که باعث شد اتاق روشن شود.

گودریک چرخید و رو به گریفندوری ها مات و متعجب به او نگاه می کردند ، گفت: « دوستان من اگر شما واقعا گریفندوری هستید باید همراه من باشید ... چون الان نیاز به کمک شما دارم »

گریفندوری ها هنوز متعجب بودند اما می دانستند که هر وقت گودریک اینگونه حرف می زند ، مطمئنا" جنگی در راه است و باید شجاعت خودشان را نشان می دادند و نشان می دادند که لایق گریفندور هستند.

گودریک شمشیرش را بالا برد و با صدای بلندی گفت: « برای عشق ... برای گریفندور »

---------------

خب عروسی پرسی در راه است اما فلیفیس دالاهوف به علت کینه ای که از گودریک و پرسی دارد ، می خواد کار های شومی بکند و مطموئنا" جنگی در را است. فقط لطفا فقط جدی بنویسید.

موفق باشید